ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ

 Έχετε αναρωτηθεί πότε πόσοι άνθρωποι ξεσπιτώνονται καθημερινά λόγω πολέμων η λόγω κάποιας άλλης φυσικής καταστροφής; Θα μπορούσαμε να χαρακτηριστούμε ως"τυχεροί" μιας που έχουμε καταφέρει να παραμείνουμε σπίτι μας. Κάθε άνθρωπος θεωρεί το σπίτι του καταφύγιο

Το σπίτι μου είναι μονοκατοικία, βρίσκεται στην εξοχή μέσα σε έναν ελαιώνα σε μια συνοικία νότια της Πάτρας, στο Μπεγουλάκι. Περνώντας από ένα λιθόστρωτο δρόμο καταλήγεις στο σπίτι μου. Εκεί το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσεις είναι ο καταπράσινος κήπος μας, κατάφυτος με διάφορα λουλούδια που φυτεύουμε τις ανοιξιάτικες μέρες αλλά και με λαχανικά τα οποία χρησιμοποιούνται στην παρασκευή των γευμάτων που απολαμβάνουμε στην συνέχεια με την οικογένειά μου. Το σπίτι μου είναι σχετικά μεγάλο. Μπαίνοντας στα δεξιά σου θα συναντήσεις το σαλόνι με τα μοντέρνα έπιπλα στο οποίο υποδεχόμαστε τους φίλους μας όταν θα έρθουν κάποια επίσκεψη. Απέναντί του υπάρχει ένας ενιαίος χώρος που αποτελείται από την κουζίνα και το καθιστικό. Αυτό το μέρος μου ξυπνά πολλές αναμνήσεις διότι ακόμα θυμάμαι τις μυρωδιές από τις παράξενες συνταγές που μαγειρεύει  η μαμά. Τα απογεύματα μαζευόμαστε η οικογένεια στο καθιστικό και συζητάμε για τα προβλήματα που μας απασχολούν και για τις εντυπώσεις και τις περιπέτειες της ημέρας, γι’ αυτό το λόγο αυτός ο χώρος είναι ιδιαίτερος για εμάς. Ακολουθώντας το μακρύ διάδρομο στα δεξιά βρίσκεται το δωμάτιο του αδελφού μου, στο οποίο μαζευόμαστε συχνά είτε για να ζωγραφίσουμε είτε για να παίξουμε κάποιο επιτραπέζιο. Δίπλα σε αυτό είναι το δωμάτιο μου, το οποίο θα χαρακτήριζα σαν τον ιδιωτικό μου χώρο, μιας που περνάω εκεί το περισσότερο χρόνο της ημέρας μου. Στο τέλος του διαδρόμου συναντάς το δωμάτιο των γονιών μου το οποίο είναι ιδιαίτερα άνετο για όλους.

Εάν κάποια στιγμή χρειαστεί να απομακρυνθώ από αυτό το σπίτι θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο για εμένα. Θα αναπολώ πολλά πράγματα. Η επαφή μου με τη φύση ήταν το καλύτερό μου σχολείο διότι από αυτό απέκτησα γνώσεις και εμπειρίες αλλά και δημιούργησα αναμνήσεις που θα φυλάω μέσα μου.

Ένα γεγονός που θα μου μείνει αξέχαστο είναι όταν πάρθηκε η απόφαση για δημιουργία στάβλου στον ελεύθερο χώρο του οικοπέδου. Όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή και άρχισαν να μπαίνουν τα πρώτα ζώα, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη αλλά ταυτόχρονα ήμουν ιδιαίτερα προβληματισμένος για το πώς θα χωρούσαν όλα τα ζώα. Από την στιγμή που ολοκληρώθηκαν οι εργασίες, έμαθα να  ζω με τους πιο πιστούς μου φίλους, με τα σκανδαλιάρικα γουρουνάκια, με τα ναζιάρικα αρνάκια, με τα πανέξυπνα σκυλάκια, τα γλυκούτσικα κουνελάκια.

Μετά από κάποια χρόνια ίσως χρειαστεί να εγκαταλείψω το πατρικό μου σπίτι. Ίσως δημιουργήσω ένα καινούριο, δικό μου. Όμως όσο μακριά και αν φύγω οι σκέψεις μου θα γυρνάνε πάντα σε αυτό. Η φαντασία μου θα ταξιδεύει κοντά του, γιατί το σπίτι που γεννήθηκα είναι ένα πολύτιμο κομμάτι της ζωής μου χαραγμένο για πάντα στην ψυχή μου.

                                                Πανίτσας Δημήτρης (2017-2018)

                           ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ : μικρός συγγραφέας

                                                       (Α Γυμνασίου)