Ο Παράδεισός Μου

Τι περιμένει οποιοσδήποτε μετά από μια δύσκολη και καταπονητική μέρα εργασίας; Να γυρίσει στο σπίτι του φυσικά. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα μοναδικό καταφύγιο στο οποίο μπορούν να ξεκουράζονται όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά, το σπίτι τους. Αλλά καθώς μεγαλώνουμε και συνεχίζουμε τις ζωές μας, οι αναμνήσεις  ξεθωριάζουν στην μνήμη μας. Υπάρχουν όμως άτομα που μέχρι τα βαθιά γεράματά τους θυμούνται την απαλή, στοργική μυρωδιά του σπιτιού τους. Η δική μου περίπτωση βέβαια είναι λίγο περίεργη διότι στην καρδιά μου είναι χαραγμένα δύο σπίτια.

Το πατρικό μου σπίτι είναι στην εξοχή, δίπλα σε ένα μαγευτικό και πανέμορφο βουνό και ένα γαλήνιο ρυάκι. Μπορεί το σπίτι να είναι μικρό, αλλά η ομορφιά του το κάνει να φαντάζει τεράστιο στα μάτια μου. Αρκετά απογεύματα τυχαίνει να πετάω τα σκουπίδια σε έναν κάδο, δίπλα στο ρυάκι, και να κάθομαι με τις ώρες στις όχθες του συνεπαρμένος από τον χαλαρωτικό ήχο του νερού που ρέει παίρνοντας μαζί του τα βατραχάκια αλλά και τις αναμνήσεις μου γιατί… κοιτάζοντας το ρυάκι μία άλλη ανάμνηση περνά από το μυαλό μου κάνοντάς με να λυγίζω.

Όταν ήμουν σε αρκετά μικρή ηλικία, η μητέρα μου έπρεπε να δουλεύει πολλές βάρδιες ενώ ο πατέρας μου έκανε πολλά τα ταξίδια λόγω της δουλειάς του. Έτσι, έπρεπε να μένω στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου. Σχεδόν κάθε μέρα ήμουν εκεί. Και το σπίτι… το σπίτι ήταν το κάτι άλλο. Βρισκόταν  δίπλα στη θάλασσα. Στην μπροστινή αυλή υπήρχε ένας μικρός κήπος όπου ο παππούς μου είχε φυτέψει μία μανταρινιά και εκμεταλλευόμενος τη σκιά που δημιουργούσε, τοποθέτησε ένα μικρό λευκό τραπεζάκι για της ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Έπειτα, στο πίσω μέρος του σπιτιού, υπήρχε άλλη μία μικρότερη αυλή ή αλλιώς ο παράδεισός  μου. Εκεί περνούσα τον μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Έπαιζα ποδόσφαιρο, μπάσκετ… οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς παρότι η αυλή ήταν μόνο 7-8 τετραγωνικά μέτρα. Η γιαγιά μου και ο παππούς μου ήταν και είναι οι καλύτεροι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ποτέ. Με αγάπαγαν και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να με αγαπούν όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Η γιαγιά μου με φρόντιζε και προσπαθούσε να με κάνει καλό άνθρωπο ενώ ο παππούς μου προσπαθούσε να με κάνει «ξύπνιο» όπως έλεγε. Τότε δεν καταλάβαινα βέβαια τι εννοούσε τώρα όμως καταλαβαίνω. Σε αυτή τη γειτονιά πήγα νηπιαγωγείο και έκανα τους πρώτους μου φίλους… Υπήρχαν φορές που κοιμόμουν στο σπίτι μαζί με την γιαγιά μου αλλά ξύπναγα ξανά στο πατρικό μου σπίτι μαζί με την μητέρα μου.

Δυστυχώς όμως η ώρα πέρασε. Μου συμβαίνει συχνά αυτό… Σκουπίζοντας τα δάκρυά μου συνειδητοποιώ ότι έχει βραδιάσει πλέον και πρέπει να γυρίσω στο σπίτι. Η μητέρα μου, όπως πάντα , θα με κατσαδιάσει που άργησα ξανά λέγοντας την κλασσική φράση : «Μα καλά, πώς γίνεται να φεύγεις από το σπίτι στις 7 και να γυρνάς στις 8 πετώντας απλώς μια σακούλα σκουπίδια ;». Αλλά δεν την παρεξηγώ, γιατί ξέρω ότι το λέει επειδή με αγαπάει και ανησυχεί για μένα. Γι αυτό λοιπόν, πηγαίνω στον αγαπημένο χώρο στο σπίτι, το δωμάτιό μου, και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου προσπαθώντας να καταλάβω γιατί ένα απλό κτήριο, το σπίτι ενός ατόμου είναι τόσο σημαντικό γι’ αυτόν. 

Φαίνεται ότι ο δεσμός που έχουμε όλοι με τα σπίτια μας είναι αδύνατον να κατανοηθεί από τον ανθρώπινο νου αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά μας ξέρουμε τι πραγματικά σημαίνει αυτό το κτήριο για μας όμως η απάντηση δεν θα εμφανιστεί μόνη της… πρέπει και εμείς οι ίδιοι να ψάξουμε.

Μόσχος Άγγελος(2017-2018)

Ψευδώνυμο:  Τοπίο Γαλήνης