Τάξη:Α Γυμνασίου

         "ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ"

.....Χωρίς  κόπο  κανείς δεν επιδίωξε και κατάφερε ποτέ τίποτα. Από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος πάντα προσπαθούσε , προσπαθεί και θα προσπαθεί να φέρει εις πέρας την επιθυμία του με κόπο και αφοσίωση. Τώρα θα μου πείτε, γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Ακούστε λοιπόν! Η ιστορία, που θα σας διηγηθώ, αρχίζει κάπως έτσι...

           Κάποτε σε ένα μικρό στενάκι, την ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩN ζούσε  ένα μικρό ορφανό από γονείς παιδί . Βασίλης το όνομά του. Δεν ζούσε όμως μόνος είχε και τον παππού του τον Νεύτωνα. Μαζί κοιμόταν στο παγκάκι- σπίτι τους. Μαζί έζησαν αρκετά χρόνια, έως τα 13 του μικρού Βασίλη όπου ο παππούς πέθανε από βαθιά γεράματα.

      Ας επιστρέψουμε όμως στον Βασιλάκη. Ο μικρός πήγαινε κανονικά στο σχολείο και ποτέ δεν άκουσε άσχημο σχόλιο από κάποιον  για τον τόπο διαμονής του. Όμως κατά τη διάρκεια του Δημοτικού ηχούσε στα αυτιά του μια άγνωστη λέξη. Η λέξη ΣΠΙΤΙ. "Τι να 'ναι αυτό", αναρωτιόταν κάθε βράδυ πριν προσευχηθεί και πέσει για ύπνο. Μάλιστα στην προσευχή του έλεγε: Θεέ μου, κάνε να μάθω τι είναι σπίτι.

   Μια μέρα η απάντηση στην προσευχή του ήρθε ένα απόγευμα, όταν τον κάλεσε ένα παιδί να παίξουν στην αυλή του. Καθώς έπαιζαν, το άλλο παιδί τον ρώτησε: Τι κοιτάς εκεί; Έχεις τόση ώρα που είσαι αφοσιωμένος κοιτώντας το σπίτι μου. Ο Βασίλης αποκρίθηκε: Τι; αυτό ονομάζεται σπίτι; Ο φίλος του απάντησε: Ναι... Δεν ξέρεις τι είναι;

Η απάντηση ήταν διστακτική: Εμ... Να , ξέρω. Απλά το δικό σου είναι λίγο μεγαλύτερο από το δικό μου...

Ο συμμαθητής του, του είπε πως όλοι μέσα στην τάξη γνώριζαν όλη την αλήθεια και πως δεν χρειαζόταν να το κρύψει γιατί δεν ήταν κάτι, για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται. Αυτή η κουβέντα έδωσε την ευκαιρία στον Βασίλη να ανοίξει την καρδιά του και να αρχίσει να διηγείται: Εγώ, να ξέρεις γεννήθηκα στον δρόμο. Δεν ένιωσα ποτέ την ζεστασιά ενός σπιτιού. Γονείς δεν γνώρισα, άλλη αγάπη δεν ένιωσα εκτός  από του παππού.

    Εγώ μεγάλωσα σε ένα κρύο και άψυχο παγκάκι. Αυτό το παγκάκι  είναι για εμένα η κουζίνα μου ,το υπνοδωμάτιό μου , το γραφείο μου, το σαλόνι μου. Όλες τις δραστηριότητές μου τις έκανα εκεί.

   Όπως εσείς περνάτε ευτυχισμένες και ωραίες στιγμές στο σπίτι σας έτσι, πέρασα κι εγώ στο δικό μου "σπίτι". Με τις ιστορίες του παππού ταξίδεψα στους πιο μαγικούς κόσμους, με το χαμόγελό του ζεστάθηκα τις κρύες νύχτες του χειμώνα, με τα αστεία του γέλασα στις πιο μίζερες στιγμές , μέσα στη στοργική αγκαλιά του ξεπέρασα όλους μου τους φόβους.

 Μπορεί να μην είχα σπίτι μεγάλο και με πολλές ανέσεις, αλλά ποτέ δεν με ενόχλησε αυτό, καθώς πιστεύω πως έτσι βοηθήθηκα στο να αναπτυχθώ ψυχικά και πνευματικά χωρίς να βασίζομαι στα υλικά αγαθά που θα μου προσέφερε ένα πολυτελές σπίτι. Εννοείται πως δεν αναφέρομαι στο δικό σου σπίτι.

  Τέλος πάντων, πρέπει τώρα να σου εμπιστευτώ κάτι που δεν το έχω πει ποτέ σε κανέναν. Ξέρεις, παρόλο που εσείς το γνωρίζατε, δεν σας ανέφερα ποτέ  πού μένω. Όχι, δεν υπήρξε στιγμή που να  ντράπηκα για το "σπίτι" μου ! Όχι! Μόνο φοβόμουν και  βασικά ακόμα φοβάμαι, μήπως και αντικρίσω τον οίκτο στα μάτια σας. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος και μοναδικός μου φόβος, τον οποίο δεν μπόρεσα να τον ξεπεράσω με τον παππού.

    Δεν ξέρω αν στο είπα προηγουμένως, αλλά στο σπίτι μου έχω και μία τεράστια αυλή στην οποία συνεχώς περνάνε διάφοροι άνθρωποι.  Παχουλές κυρίες με κόκκινες τσάντες, περίεργα καπέλα και χρυσές καρφίτσες, κύριοι με παχιά μουστάκια, μακριά παλτό και μυτερά παπούτσια , αλλά και παιδιά ντυμένα με υφασμάτινα παντελονάκια και σακάκια και ωραία παιχνίδια. Παλιότερα, όταν ήμουν πιο μικρός, αναρωτιόμουν γιατί όλοι αυτοί "εισέβαλαν" στην αυλή μας. Μα έπειτα κατάλαβα πως αυτή η αυλή δεν ήταν παρά το δημόσιο πεζοδρόμιο.

     Τα χρόνια πέρασαν και ο Βασιλάκης μεγάλωσε και έγινε πλέον Βασίλης!!! Μάθετε, πως σπούδασε κι έγινε ένας κοινωνιολόγος για να αντιμετωπίσει κάποια προβλήματα όμοια με τα δικά του. Πώς  σπούδασε και με τι λεφτά , σίγουρα θα ήταν η επόμενη ερώτηση που θα μου απευθύνατε. Σωστά; Λοιπόν, ο Βασίλης ήταν ένας πολύ καλός μαθητής και με αυτή του την ικανότητα  έλαβε μία υποτροφία σε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Αγγλίας αλλά εκείνος την απέρριψε. Για την ακρίβεια, θέλησε να την μεταφέρει σε ένα Ελληνικό πανεπιστημιακό ίδρυμα.

    Όπως καταλάβατε ο Βασίλης πέτυχε στη ζωή και είναι τώρα ένας επιτυχημένος επαγγελματίας  και οικογενειάρχης!!!! Η επαγγελματική του ασχολία είναι να προσφέρει στέγη σε ορφανά, άστεγα παιδιά και οικογένειες. Δεν θέλει να περάσει κανείς αυτές τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και ο ίδιος. Κανείς να μην νιώσει τον οίκτο κανενός!  Τέλος, πάντων από όλα δεν ξεχνά να μαθαίνει , ιδίως στα μικρά παιδιά, αξίες και προπάντων πίστη και θέληση. Επίσης, δεν ξεχνά από όπου ξεκίνησε, το "σπίτι" του (το οποίο δεν παύει να επισκέπτεται), και πάντα θέτει ως παράδειγμα την ιστορία του, για να δείχνει πως δεν πειράζει, αν είσαι στο πάτο γιατί εύκολα μπορείς να βρεθείς στην επιφάνεια, αρκεί να το θέλεις και να προσπαθήσεις....

      Αυτή η ομιλία ήταν μια ομιλία του κοινωνιολόγου Βασίλη Ονειρίδη(του πρώην Βασιλάκη), η οποία ελπίζουμε να σας στιγμάτισε και να σας άφησε ως μήνυμα εκείνη την τελευταία φράση που ανέφερε ο ομιλητής : "...δεν πειράζει, αν είσαι στον πάτο, γιατί εύκολα μπορείς να βρεθείς στην επιφάνεια, αρκεί να το θέλεις και να προσπαθήσεις...". Και να θυμάστε πως αυτή η φράση οδήγησε τον Βασιλάκη από το φτωχικό του παγκάκι-σπίτι που γεννήθηκε και ζούσε, να ζει πλέον σε ένα σπίτι μέσα στο οποίο αναγεννήθηκε. Το σπίτι της ΑΓΑΠΗΣ, της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ, της ΣΥΜΠΟΝΟΙΑΣ.

       ...Σε ό,τι και να κάνεις να θυμάσαι πως πάντα κάποιος θα είναι δίπλα σου να σε υποστηρίζει και να σε προσέχει ακόμα κι αν ζει κάπου αλλού.....

        ...Η αγάπη είναι ένα μοναδικό συναίσθημα και το ζεις λίγες φορές.....

Σαρρή Άννα-Χριστοπούλου Ευγενία(2017-2018)

                                     ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ: Πρωτόγνωρο Θαύμα Μεγαλόπνοης Αγάπης